VAKTİDİR YÂR

Ey Aşk!

Bazen eski bir kitabın sararmış sayfaları arasında, bazen katran gibi üzerime çöken gecenin zifir karasında, bazen de yüreğimin kapanmayan yarasında.

Ama hep bir ana ceylanın vurulmuş yavrusuna su aradığı gibi sızımla.

Şiirleri mavzer, heceleri kurşun eyleyen şairler gibi, kalemimle, yazımla.

Ezgileri aşkın narıyla harlandıran ozanlar gibi türkülerimle sazımla.

Seni, yalnız seni aradım..

Ey Aşk!

Kutlu ülküler uğruna pusatlanmış bahadırlar gibi, sabrımı kuşandım ve sevgimi azık eyleyip düştüm yollara yalın yürek.

Ayaklarım şerha şerha, yürüdüm iklimler boyu. Çile yoldaşım oldu, acılar kelepçem. Ve işte sevgiliye böyle yazıldı pulsuz dilekçem.

Nice ağıtlar dinledim, nice kitaplar okudum. Hicranımı gecelere ilmik ilmik dokudum.

Bilsen kaç korku kaldırdım tozlu raflara. Bilsen kaç türküyü yetim bıraktım. Oysa ben hep gözden uzak, hep gönülden ıraktım.

Ey Aşk!

Okun hep beni mi seçer?

Nazın tek bana mı geçer?

Sona bir adım kala hep başa döndürdün. Umudumu, ışığımı, ferimi söndürdün. Bilsen beni kaç kez öldürdün.

Yaradan aşkına söyle.

Kapında köle kul mu olmadım

Basıp geçtiğin yol mu olmadım

İbrahim oldun göl mü olmadım

Mecnun’a Leyla, çöl mü olmadım

Dilimde ismin, tespih gibi tekrarım

İnandım, idrak ettim işte ikrarım

Acıya

Şikayetsiz

Katlanmakmış aşk.

Yaralı gönlümün yoktur gayrı talibi

Anladım, tek sensin bu oyunun galibi

Kendimi de koysam ayağımın altına

Yine de çıkamam omzunun hizasına

26 Aralık 2009

Saat: 04:45