HÜZZAM BİR SEVDANIN ARDINDAN

Gece tüm efsûnuyla çökünce şehrin üzerine, başlıyor yalnızlığın gövde gösterisi. Mermer zemine vuran, demir ökçe sanki yalnızlığın ayak sesleri. Tüm hücrelerimde büyüyor çığlık çığlık aks-i sedâsı.

Her adım tok bir ses ve tenhasında yankılanıyor gönlümün. Ya siyah ya beyaz ortası yok artık ömrümün.

Bir yetim ağlıyor

Şimdi yüreğimde

Geceyi ıslatıyor

Kanlı gözyaşları

Âlem uykuda,

Herkes kendi deminde

Bir benim uyanık

Bir de mezar taşları

Kaç zamandır yağmura hasret topraklar kadar özledim uykuyu. Önce düşünceler uykuya salmıyor, sonra onlar gidiyor ama uykuya vakit kalmıyor.

Tarifi zor bir ahvâl biliyorum. Keşke haykırsa yüreğim gelse dile. Atlas yorgan, kuş tüyü yastık olsa nafile. Zorluyorum kendimi ama uyumak ne mümkün.

Okyanusa düşmüş yüzme bilmeyen bir adamın can havliyle sarılıyorum Mevlâna'nın sözlerine:

“Soruyorlar bana

Gecelere kastın ne,

Neden hiç uyumazsın

Şaşarım

Seven insan nasıl uyur

Aşka her türlü uyku haramdır."

…

Ve dudaklarımda o türkü: “yârim yaramdır..”

...

Ne kitaplar avutuyor gönlümü ne de yanık türküler.

Neredeyse üç aydır kalemimi almadım elime. Oysa ne çok şey var yazacak ve ne çok şey, anlatacak..

Hüznü kutsamak istemedim belki. Belki de kaçtım kendimden ve daha çok korktum söyleyeceklerimden.

Yoksa sözcüklerimin buzdan kristaller gibi yüreğine ulaşmadan yok olma ihtimali miydi beni korkutan bilmiyorum.

Bahçemde ki zamansız çiçek açan badem ağacı gibiyim. Baharı görmeden ölmek istemiyorum. Yine serime karlar yağsın istemiyorum.

Yeminim var...

Ya seninle olacağım

Ya da sensiz öleceğim

Eğer benden gidersen

Ben de seninle geleceğim..

Ve şimdi apansız,

Sıyırmışken kınından kalemi

Düne dair ne varsa siliyorum

Yığsalar da önüme cümle alemi

Seni ezelden ebede seviyorum