BEN BÖYLE DEĞİLDİM

Ben böyle değildim gülüm, değildim ben böyle.

Bir zamanlar cebimde kelimelerle gezerdim. Ve en olmadık zamanlarda, en olmadık yerlerde çıkartıp onları özenle dizerdim. Kimi zaman bembeyaz kağıtlara, kimi zaman da ırmaklara.

Suya yazılır mı deme; yazılıyor be gülüm.

Sonrasında kumdan kale yapan çocuk mutluluğunda hayranlıkla okur, adeta içerdim dizdiklerimi. Sevgi damlardı, gül damlardı, kalemimden. Dudaklarımdan sevda türküleri dökülürdü, sevda şiirleri yazardı kalemim, sevda ezgileri kanatlanırdı bağlamamda.

Ben böyle değildim gülüm, değildim ben böyle.

Bir zamanlar küfür yoktu lügatimde, öfke yoktu, kin yoktu yüreğimde. Sevgi tomurcukları açtırırdım en kurak topraklarda. Umut fidanımı gözyaşlarımla sulardım.

Ne var ki, uzattığım gülleri koklamayıp yiyenler, yıktılar kumdan yaptığım kaleyi. Meğer yıllardır hamallığını yapmışım umudun. Oysa umut ne kadar uzakmış dünyamıza, sevgi ne kadar ırak.

İdeal yalan, dostluk yalan, paylaşmak yalan, aşk yalan, sevgi yalan. Menfaatmiş meğer tek gerçek olan.

"Neden yazmıyorsun?" diyorlar bana.

Ne yazayım gülüm?

Menfaati ülkü edinenleri mi yazayım? Derdini gül eyleyenler yüz üstü bırakılırken, dermanı dert edenleri mi yazayım?

Ne yazayım?

Hangisinden başlayayım? Dere yatağını değiştirme mücadelesi veren şarlatanlardan mı, yoksa sıkılmadan davayı gayrimeşruluklarına perde yapanlardan mı?

Ne yazayım, nasıl yazayım?.

Bazen "Sayfalarca yazılanın anlatamadığını, suskunluk anlatır." derler ya. O yüzdendir sükûtumuz.

Tanıyan tanır beni. Zalime ve zulme karşı kinim, dinim gibidir. Sevgiye, inanca yer yoksa bu dünyada kırılsın kalemim.

Gayrısı laf-ı güzaf.

Ben böyle değildim gülüm. Değildim ben böyle.

Soylu kelimeler gezdiriyorum yine zulamda, soysuzlara inat.

Üzülmesin nesli Asım, aslı Oğuz olanlar.

Keser döner, sap döner Gün gelir hesap döner