ŞEYH'ÜL MUHARRİRİN AHMET KABAKLI

Sene 1994. Büyük bir heyecanla hızlı adımlarla yürüyorum Çemberlitaş'tan. Elimde TÜRK EDEBİYATI dergisi var.

İstikametim Sultanahmet'te bulunan Türk Edebiyatı Vakfı. Kalbim yerinden çıkacak gibi, zira senelerdir yazılarından, kitaplarından tanıdığım Ahmet KABAKLI hocamı ziyarete gidiyorum. Kafamda bir yığın soru; "Acaba görüşebilecek miyim? Acaba nasıl karşılayacak? Nasıl biri?"

Bu duygu ve düşünceler sarmalında kendimi vakfın önünde buluyorum. Derin bir nefes alarak çıkıyorum merdivenlerden. Girişte sebebi ziyaretimi izah ediyorum. Görevli büyük bir kapıdan içeri giriyor. Gözüm kapıya kilitlenmiş. Biraz sonra kapı aralanıyor ve Ahmet KABAKLI hocam çıkıyor dışarı.

O an bütün sorular dağılıyor zihnimden ve hemen yanına gidiyorum. Karşı koysa da elini öpmeden bırakmıyorum. Avucunun içiyle sanki küçük bir çocuğu severcesine şefkatle dokunuyor yanağıma usul usul bir kaç kez. Öylesine sıcak ve öylesine tanıdık ki, bütün korkularım ve bütün heyecanım bitiyor. Babamla oturuyor gibiyim artık.

İçilen çaylar ve bal muhabbet. Sonra bulduğum her fırsatta ziyaret ediyorum ve her ziyaretimde aynı şekilde karşılanıyorum.

Düşünün; ŞEYH'ÜL MUHARRİRİN AHMET KABAKLI. Hiç tanımadığı gencecik bir okuyucusunu odasından dışarı çıkarak karşılıyor ve o çok değerli vaktinin bir kaç saatini ayırarak hasbihal ediyor.

Kalemi zaten tartışılmaz ancak onu asıl büyük yapan ve gönüllerimize oturtan işte bu tevazusuydu bence.

Vefatının sonrasında da pek çok kez vakfa Çarşamba sohbetleri için gitmişimdir. Ancak Allah biliyor ya hiç o ilk sohbetin lezzetini bulamadım. Ve her gidişimde yokluğu yüreğimi burktu. Kalmak istemedim. O koca binanın duvarları sanki dört taraftan daraldı, o yüksek tavan üzerime çöktü.

Belki de o yüzden Servet Ağabey'i Vakıf'tan ziyade hep DOĞU TÜRKİSTAN AŞEVİ'nde ziyaret ettim.

Bu vesile ile vefatının seneyi devriyesinde Ahmet Kabaklı hocamı bir kez daha rahmetle anıyorum.

Aziz ruhu şad olsun.

Rabbim mekânını cennet, kabrini nur eylesin.